نماز، به چه کار ما می آید؟
شاید یکی از مهمترین پرسشهای عقیدتی که توسط اندیشه های حقیقت جوی جوانان و نوجوانان مطرح می شود، این باشد که خواندن نماز، چه فایده ای برای ما دارد؟ در پاسخ به این سوال مهم و برحق، به چند نکته اشاره می کنیم.
اول آنکه، انسان، دارای فطرت و سرشتی خدایی است بدین معنا که همواره در جستجوی موجودی برتر از خویش است تا بر او تکیه کند و از وی مدد بخواهد. این یکی از بارزترین نیازهای انسانی است که اثبات آن نیازی به اقامه دلیل و برهان ندارد و با تأملی اندک قابل دریافت است. حال، نماز راهی است برای حفظ و تثبیت و طراوت بخشیدن به این ارتباط نورانی. ارتباطی که اگر مورد غفلت قرار گیرد، انسان به وادی سردرگمی خواهد افتاد.
دوم آنکه، اقامه نماز، باعث می شود که ما خود را مدام در کنف حمایت خداوند به عنوان قدرتی لایتناهی و تکیه گاهی محکم ببینیم و در نتیجه، با اعتماد به نفس و قدرت بیشتری، بدون هراس از موانع و دیگر انسانها، به انجام دیگر امور زندگی خویش بپردازیم
سوم اینکه، از آنجا که عشق و علاقه، در پرتو ارتباط تثبیت می گردد، نماز نیز به عنوان اقدامی که به صورت مکرر انجام می پذیرد، موجب تقویت ارتباط عاشقانه ما با خداوند خواهد شد.
چهارم اینکه، وقتی در اثر تکرار این ارتباط عاشقانه با محبوب خویش یعنی خداوند، حضور و نظارت او را همواره در متن زندگی خویش احساس کنیم، بی تردید از انجام اموری که مورد پسندش نیست، خودداری خواهیم کرد.
و مورد آخر آنکه، برای اقامه نماز، ملزم به رعایت شرایطی هستیم مانند غصبی نبودن مکان. اهتمام به چنین مرادی، آرمان زیبای عدالت را در جامعه اسلامی تحقق خواهد بخشید.
در این مقاله، به ارائه این چند نکته کوتاه از حکمتهای بی شمار نماز پرداختیم. بی تردید، برای کسب اطلاعات بیشتر می توان به منابع باارزشی که در این حوزه نگاشته شده اند مراجعه کرد.
